Commissie Schnabel

Ons onderwijs 2032… commissie Schnabel. Helaas zijn er mensen in het onderwijs die er nog niet van gehoord hebben. Maar ik neem aan dat dit er niet zoveel zijn. Dus een discussie over het onderwijs en hoe dat kan groeien/veranderen in de toekomst. Mooi! Daar houd ik wel van.Wat lekker om op de eerste plaats te ontdekken dat wij als school in Almen niet de enige school zijn die ons daar mee bezig houden. Zo veel energie krijg ik ervan als ik merk dat ook anderen, op welke manier dan ook, met welke visie dan ook, verder willen en vooral ‘toekomstgericht onderwijs’ willen verwezenlijken.
Wat heerlijk die term. Hoe simpel eigenlijk, hoe toepasbaar op ieder moment. In een beginfase, ontwikkelfase, eindfase (is die er dan?) je kunt altijd toekomstgericht werken. Je zal nooit zeggen; ‘toekomstgericht werken? Doen jullie dat nog? Dat is zooooo 2016!’
De toekomst is er altijd. Die moet altijd nog komen en is dus een heel mooi streven om daar naar toe te werken. Zeker met ‘onze toekomst’ oftewel de kinderen.

Zoals ik al zei. Ik word daar enthousiast van. Aanmelden dus. Ik wil wel meedoen aan die virtuele tafel met 4 andere leraren en andere mensen die iets te melden hebben over deze verandering. Tot het moment dat ik gewoon een informatieavond/ouderbedankavond blijk te hebben. Op het moment dus dat ik eigenlijk achter mijn computer had willen zitten. Grmbl… alle toekomstgerichte verwensingen nog aan toe!

Een uur lang denk ik alleen maar… ik had ook mijn mening willen geven, mee willen denken maar vooral ook lezen wat anderen daar over te melden hebben. Wat zij denken, voelen, vinden en waarom. Hoe zij tegen dingen aankijken waardoor mijn visie misschien wel ineens een enorme draai krijgt. Stof tot nadenken geeft. Daar baal ik dan op dat moment best van. Maar als ik na een tijdje eens om me heen kijk en al die ouders zie zitten die op deze avond alles even aan de kant hebben gezet om bij ons op school te zitten. Om te horen wat onze nieuwe doelen zijn als school voor het nieuwe jaar. Ouders die trots zijn dat hun kind bij ons op school zit. Die school in dat mooie dorp in de Achterhoek. Daar waar die ene bekende Nederlander ook een huisje heeft. (Waarvan ik hem niet eens had herkend als zijnde omdat ik nu eenmaal met de klas naar de zwemles ging en ik echt mijn hoofd dan bij de klas heb…maar goed. Sorry!) Die school die zijn nek durft uit te steken in de regio en het roer omgooide twee jaar geleden en naar de toekomst wilde kijken. Een juf uit Curacao aannam (ikke dus) en een team met een onbegrensd enthousiasme een weg naar de toekomst instuurde. Die Julianaschool. Daar mag ik werken en daar houd ik van. Toekomstgericht onderwijs here we come!