Doorsnee dinsdag?

Een dinsdag zoals iedere andere dinsdag (of woensdag, donderdag, maandag desnoods). Gewoon een dag waar je ‘s morgens wakker wordt, de dagelijkse routine afhandelt zoals je dat iedere dag doet en naar school rijdt. Ik zeg overigens nog steeds dat ik ‘naar school’ ga. Ik ga nooit naar mijn werk. Al is dat het natuurlijk stiekem wel gewoon. Ik zeg overigens ook dat ik juf ben en niet werk als juf. Je bent juf (of meester als dat geslachttechnisch beter uitkomt) of niet. Als je niet volledig in je beroep (wat dat dan ook is) staat kun je je werk niet goed doen, denk ik. Maar goed dat is mijn bescheiden mening hoor. Doe iets met 100% overtuiging dan doen de kinderen dat ook. Maar ik dwaal af. Ik kom dus op mijn normale dinsdag op school aan en er komt een telefoontje voor mij binnen. Geen ziekmelding weet ik, want ouders melden hun kind bij ons via de mail af. Dan kun je 5 minuten voor de opstart met het team, even alles doornemen en je kostbare tijd verder dus besteden aan de laatste dingen voor de rest van de dag.

Ik herken niet direct wie er aan de telefoon is en vermoed een extern iemand die zich ook bezig houdt met het welzijn van een van de 34 kinderen uit mijn middenbouw (groep 4/5/6) Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn waarin ik vaag vermoed dat ik had moeten weten wie er op de vroege ochtend mij wil spreken… Het blijkt een allervriendelijkste dame te zijn die mij vertelt dat ik genomineerd ben voor Leraar van het Jaar. Stilte… sorry? De dame ratelt gezellig verder over… 800 aangemelde leerkrachten…. bij de laatste 10… binnen sector basisonderwijs…. Genomineerd…. En gevat als ik ben op de vroege ochtend vraag ik ‘huh, echt? Is dit een grapje?’. Dat was niet het antwoord wat deze dame had verwacht. Zij had waarschijnlijk de hoorn al een eind van haar oor af om gehoorschade te voorkomen.

Maar helaas… Ik stond, wederom, met mijn mond vol tanden (reminder aan mezelf: dit moet geen gewoonte worden…) Aan de andere kant van de lijn komt er dan toch even de iets of wat onzekere reactie: ‘Mevrouw Gerritsen, ik heb hier een hele checklist voor me die ik moet volgen en de eerste vraag is “Reageert de kandidaat enthousiast?”…’ Ja! Natuurlijk! Ik ben zeker enthousiast maar ik zag het gewoon niet aankomen! ‘Wist u niet dat er meerdere mensen u aangemeld hebben?’ ‘Jawel… euhm… nee? Meerdere mensen? U bedoelt 1 ouder toch?’ (Ik vermoed hier een ogenrollend icoontje als we aan de Whats App waren geweest) Nadat ik van de eerste schok bekomen was kon ik dan toch even mijn ‘whoehoe!-Ik-ben-blij’ dansje door het lokaal doen en daarna de checklist verder afhandelen. En na dit bizarre telefoontje op de vroege ochtend kwam ook nog even de melding dat ik het nog even stil moest houden tot donderdag, want dan zou er een taart bezorgd worden en konden we los om het van de daken te schreeuwen. Natuurlijk mocht het aan het team wel al gemeld worden. Gelukkig was ik nog net op tijd om me bij het team te voegen voor de opstart van de dag…. Die gewone dinsdag die eigenlijk helemaal niet zo gewoon bleek te zijn.