Met mijn mond vol tanden

Een leerling die afscheid neemt vanwege een verhuizing of een nieuwe leerling die voor het eerst een, meestal schuchtere, stap over de drempel zet van zijn nieuwe klas. Als leerkracht maak je dit wel een keer mee in je carrière. Ik heb het vaak meegemaakt. Niet omdat kinderen gillend wegrennen of ouders in blinde paniek hun kinderen van school trekken zodra hun kind bij mij in de groep komt (volgens mij), maar omdat ik toevallig op scholen heb gewerkt waar dit vaker voorkomt. In het SBO bijvoorbeeld stromen kinderen met regelmaat in (vaak later dan eigenlijk goed is voor het kind) en op Curacao stromen kinderen regelmatig in en uit omdat daar veel mensen een tijdelijk verblijf hebben doordat ze bijvoorbeeld worden uitgezonden vanwege het werk van een van de ouders. Cadeaus die je krijgt bij vertrekkende leerlingen komen uit het hart en lopen uiteen van een doos chocola tot een bos bloemen, of van een pot koekjes met een gebreide Minions deksel tot een nominatie Leerkracht van het Jaar.

Oke, dat laatste komt natuurlijk nooit voor, behalve dan die ene dag in december… de dag dat B. zijn laatste uren bij mij in de klas had doorgebracht tussen de surprises en pepernoten, de dag dat hij afscheid nam van vriendjes die helemaal niet zo heel ver bij hem vandaan zouden wonen straks, maar wat voor een jongen van 9 voelde als het andere eind van de wereld. Ik stond met mijn mond vol tanden. (en dat komt niet zo vaak voor) Hij had zijn moeder gevraagd mij op te geven voor de verkiezing Leerkracht van het Jaar. Een verkiezing die ieder jaar op initiatief van de Onderwijscoöperatie wordt gehouden. Om “…een bijdrage te leveren aan een positief imago en het zichtbaar en bespreekbaar maken van kwaliteit in de beroepsgroep.” Dit laatste wist ik niet hoor… ik zag alleen het lieve kaartje en de melding dat B. mij opgegeven had. Een mooier cadeau kun je je niet wensen. Dat wat je probeert uit te dragen elke dag van de week, dag in dag uit, jaar in jaar uit, ook nog eens aan blijkt te komen. Dat is mooi! En kun je niet vaak genoeg horen. En gelukkig horen we dat vaker, als het goed is, of voelen we dat door de knuffel van een leerling, die mooie tekening waarmee je inmiddels je volledige huis kunt behangen of die glimlach aan het eind van de dag als je zelf op je tandvlees loopt zo aan het eind van het jaar. Wat heb ik toch een mooi beroep!